Beste dag tot nu toe
Door: Wouter
Blijf op de hoogte en volg Wouter
08 Mei 2017 | Nieuw Zeeland, Hamilton
Hallo allemaal,
Nog maar twee weken te gaan en dan is mijn stage afgelopen. Ik heb afgelopen weken goede resultaten geboekt en heb het grootste deel van mijn opdracht afgerond. De resultaten van de trekproeven waren erg goed, de kwaliteit van het materiaal dat ik gemaakt heb was goed genoeg en de sterkte van de composieten was zoals verwacht. De komende weken ga ik nog wat extra experimenten doen en dan hoef ik alleen nog mijn verslag te schrijven.
Afgelopen zaterdag heb ik de beste dag tot nu toe gehad hier in Nieuw Zeeland. Met 5 anderen uit student village zijn we zaterdagnacht om 3 uur vertrokken naar Tongariro National Park. Na een autorit van bijna 3 uur hebben we de auto geparkeerd en tijdens het wachten op de shuttle hebben we kunnen genieten van een prachtige sterrenhemel met vallende sterren. De shuttle bracht ons naar het begin van de tocht. De Tongariro Alpine Crossing.
Rond 7 uur ‘s ochtends zijn we begonnen met lopen. Nog een beetje slaperig en in de kou ging het eerste stuk licht stijgend naar de soda springs, een mooie waterval en een perfecte plek voor de eerste pauze.
Daarna begon het echte werk met de Devils Staircase, die zijn naam eer aandoet, klimmend van 1350 meter naar South Crater op 1650 meter, met fantastisch uitzicht op het dal en alles wat daarachter ligt. Na een aantal rustpauzes kwamen we aan bij de top van de trappen. Een vlakte die erg veel lijkt op een krater van een vulkaan (en waarschijnlijk ook wel was) met rondom hoge pieken en een onze eerste echte blik op Mount Ngauruhoe. Deze actieve vulkaan speelde een hoofdrol in The Lord of the Rings als Mount Doom.
Na wat gegeten te hebben zijn we begonnen aan de klim naar de top. Dit is geen onderdeel van de crossing, maar nu we er toch waren wilden we wel kunnen zeggen dat op Mount Doom hebben gestaan. Er is geen officieel pad naar de top waardoor we onze eigen weg moesten zoeken. Soms lopend, soms klimmend en af en toe kruipend over losse stenen en vulkanische as was het een gevecht om de top te bereiken. Vlak voordat we de top bereikten konden we onze handen even warmen aan de stenen die werden verwarmd door de stoom die uit de vulkaan komt. Vanaf de top (2287 meter) was er een geweldig uitzicht rondom het hele national park. IK kan proberen te beschrijven hoe het eruitziet maar ik denk dat de foto’s dat beter doen.
Na wat foto’s, selfies en een paar slokken bier konden we beginnen aan de afdaling. Niet al te makkelijk door de steilheid van de berg en alle losse stenen. Op dit punt hadden we iemand in de groep die het niet meer zag zitten en maar gewoon op haar kont de berg afgleed. Het vervelendste was dat er af en toe stenen met behoorlijke vaart naar beneden kwamen stuiteren. Met wat hulp en aanmoediging van elkaar zijn we allemaal weer beneden gekomen. Weer terug op de route van de crossing was het volgende punt de Red Crater (1886 m). Een vlak stuk en een korte klim later hadden we mooi uitzicht op de rode steen in de kleine krater.
Na de Red Crater was het een afdaling waarin we eindelijk de Emerald Lakes in zicht kregen. De drie mooie meren zien er prachtig uit, maar ze stinken verschrikkelijk naar rotte eieren. Na een aantal foto’s zijn we verder gegaan op weg naar Blue Lake wat ook een geweldig mooie plek was. De maan was inmiddels al te zien en de zon begon onder te gaan, waardoor we besloten flink door te stappen op het laatste stuk van de route. Vanaf Blue Lake was het voornamelijk nog bergaf wat erg welkom was omdat iedereen de kilometers en vooral de hoogtemeters wel begon te voelen. Met geweldig uitzicht op Lake Taupo aan de ene kant en aan de andere kant een mooie zonsondergang boven de bergen was de afdaling een goede afsluiting van een lange dag hiken. Toen we aankwamen in het bos voor de laatste paar kilometers was het te donker om nog te kunnen zien dus moesten we onze zaklampen erbij pakken. Niet het handigste om in het donker te lopen maar wel een hele ervaring.
Rond 6 uur waren we weer terug bij de auto. Begonnen onder een prachtige sterrenhemel en 23 km, 11 uur en 1500 hoogtemeters later geëindigd met hetzelfde uitzicht. Met een voldaan gevoel en een paar nieuwe vrienden rijker zijn we weer teruggegaan naar Hamilton.
Een geweldige ervaring met fantastische mensen die ik nooit zal vergeten.
Nog maar twee weken te gaan en dan is mijn stage afgelopen. Ik heb afgelopen weken goede resultaten geboekt en heb het grootste deel van mijn opdracht afgerond. De resultaten van de trekproeven waren erg goed, de kwaliteit van het materiaal dat ik gemaakt heb was goed genoeg en de sterkte van de composieten was zoals verwacht. De komende weken ga ik nog wat extra experimenten doen en dan hoef ik alleen nog mijn verslag te schrijven.
Afgelopen zaterdag heb ik de beste dag tot nu toe gehad hier in Nieuw Zeeland. Met 5 anderen uit student village zijn we zaterdagnacht om 3 uur vertrokken naar Tongariro National Park. Na een autorit van bijna 3 uur hebben we de auto geparkeerd en tijdens het wachten op de shuttle hebben we kunnen genieten van een prachtige sterrenhemel met vallende sterren. De shuttle bracht ons naar het begin van de tocht. De Tongariro Alpine Crossing.
Rond 7 uur ‘s ochtends zijn we begonnen met lopen. Nog een beetje slaperig en in de kou ging het eerste stuk licht stijgend naar de soda springs, een mooie waterval en een perfecte plek voor de eerste pauze.
Daarna begon het echte werk met de Devils Staircase, die zijn naam eer aandoet, klimmend van 1350 meter naar South Crater op 1650 meter, met fantastisch uitzicht op het dal en alles wat daarachter ligt. Na een aantal rustpauzes kwamen we aan bij de top van de trappen. Een vlakte die erg veel lijkt op een krater van een vulkaan (en waarschijnlijk ook wel was) met rondom hoge pieken en een onze eerste echte blik op Mount Ngauruhoe. Deze actieve vulkaan speelde een hoofdrol in The Lord of the Rings als Mount Doom.
Na wat gegeten te hebben zijn we begonnen aan de klim naar de top. Dit is geen onderdeel van de crossing, maar nu we er toch waren wilden we wel kunnen zeggen dat op Mount Doom hebben gestaan. Er is geen officieel pad naar de top waardoor we onze eigen weg moesten zoeken. Soms lopend, soms klimmend en af en toe kruipend over losse stenen en vulkanische as was het een gevecht om de top te bereiken. Vlak voordat we de top bereikten konden we onze handen even warmen aan de stenen die werden verwarmd door de stoom die uit de vulkaan komt. Vanaf de top (2287 meter) was er een geweldig uitzicht rondom het hele national park. IK kan proberen te beschrijven hoe het eruitziet maar ik denk dat de foto’s dat beter doen.
Na wat foto’s, selfies en een paar slokken bier konden we beginnen aan de afdaling. Niet al te makkelijk door de steilheid van de berg en alle losse stenen. Op dit punt hadden we iemand in de groep die het niet meer zag zitten en maar gewoon op haar kont de berg afgleed. Het vervelendste was dat er af en toe stenen met behoorlijke vaart naar beneden kwamen stuiteren. Met wat hulp en aanmoediging van elkaar zijn we allemaal weer beneden gekomen. Weer terug op de route van de crossing was het volgende punt de Red Crater (1886 m). Een vlak stuk en een korte klim later hadden we mooi uitzicht op de rode steen in de kleine krater.
Na de Red Crater was het een afdaling waarin we eindelijk de Emerald Lakes in zicht kregen. De drie mooie meren zien er prachtig uit, maar ze stinken verschrikkelijk naar rotte eieren. Na een aantal foto’s zijn we verder gegaan op weg naar Blue Lake wat ook een geweldig mooie plek was. De maan was inmiddels al te zien en de zon begon onder te gaan, waardoor we besloten flink door te stappen op het laatste stuk van de route. Vanaf Blue Lake was het voornamelijk nog bergaf wat erg welkom was omdat iedereen de kilometers en vooral de hoogtemeters wel begon te voelen. Met geweldig uitzicht op Lake Taupo aan de ene kant en aan de andere kant een mooie zonsondergang boven de bergen was de afdaling een goede afsluiting van een lange dag hiken. Toen we aankwamen in het bos voor de laatste paar kilometers was het te donker om nog te kunnen zien dus moesten we onze zaklampen erbij pakken. Niet het handigste om in het donker te lopen maar wel een hele ervaring.
Rond 6 uur waren we weer terug bij de auto. Begonnen onder een prachtige sterrenhemel en 23 km, 11 uur en 1500 hoogtemeters later geëindigd met hetzelfde uitzicht. Met een voldaan gevoel en een paar nieuwe vrienden rijker zijn we weer teruggegaan naar Hamilton.
Een geweldige ervaring met fantastische mensen die ik nooit zal vergeten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
