Taupo

Hallo allemaal!

Maandag zijn we vanuit Rotorua vertrokken richting Taupo. Omdat dit maar een korte rit is, konden we onderweg nog wat leuks doen. We zijn gestopt bij Waimangu Volcanic Valley, een gebied waar er door een grote uitbarsting in 1886 een hele rij kraters is ontstaan met een heleboel mooie dingen om te zien. We konden hier een wandeling doen, langs al deze kraters, die uitkwam bij een groot meer met uitzicht op de vulkaan. Het pad was mooi aangelegd en we dachten dat de 2 uur die aangegeven werd voor de 4 km wandeling erg overdreven was. Maar door alles wat er te zien was stonden we erg veel stil om foto’s te maken en klopte die 2 uur toch wel erg goed.

Een van de dingen die we tegenkwamen was een meer met de naam Frying Pan Lake. Dit meer ligt op de bodem van een krater en toen we over de rand van de krater liepen kwam alle stoom ons al tegemoet. Het rook er een beetje naar zwavel, wat we inmiddels heerlijk vinden ruiken ;) Het uitzicht was erg mooi, want de wind speelde met de stoom die over het hele meer hing. Het water dat uit het meer stroomt vormt samen met de algen een hele mooie rode kleur op de rotsen rond het water. Hierna hebben we kennis gemaakt met een leuk klein vogeltje. Een fantail vond het erg leuk om ons te volgen op onze wandeling. Hij maakte een boel lawaai en vloog constant om ons heen, de gekste capriolen uithalend. Erg leuk om te zien! We hebben hier zo veel mooie dingen gezien dat het te veel is om allemaal op te noemen. De mooiste dingen waren silica terrassen en een kleine geiser. Maar het absolute hoogtepunt was Inferno Lake. Dit meer heeft een geweldige blauwe kleur, net zo blauw als de lucht die dag was! Het water in dit meer stijgt en daalt in een cyclus waarbij het iedere keer overstroomt in Frying Pan lake. Als het water op zijn laagst staat is de temperatuur van dit meer ongeveer 35 graden (Celsius), maar op het hoogste punt kan het wel 75 graden worden.

Na de mooie wandeling zijn we doorgereden naar Taupo. Hier aangekomen hebben we ingecheckt in een leuk hostel waar we vriendelijk begroet werden door de waakhond die graag geaaid wilde worden. Die dag hebben we verder nog wat rondgelopen in de stad en voorbereidingen getroffen en de shuttle geboekt voor dinsdag.
Dinsdagochtend ging om 5 uur de wekker. We hebben de kleren aangetrokken die we de avond ervoor al klaargelegd hadden, een snel ontbijt gegeten, de autoruit ijsvrij gemaakt met een uitklapkammetje en toen zijn we in de auto gestapt. In het donker moesten we een uurtje rijden om op onze bestemming te komen. We kwamen op tijd aan op de Ketetahi parkeerplaats waar we nog een half uurtje op de shuttle moesten wachten. Dit was helemaal niet erg, want we konden nu heel mooi de zon zien opkomen. In de shuttle kregen we te horen dat het een prachtige dag was, want we konden Mount Taranaki heel duidelijk zien liggen (Deze berg ligt helemaal aan de westkust van Nieuw Zeeland). Na een busrit van een half uur konden we eindelijk beginnen. Goed ingepakt tegen de kou en vol goede moed namen we de eerste stappen op de Tongariro crossing! De kou kon de pret niet drukken en we hebben het eerste stuk hard doorgelopen om het lekker warm te krijgen. Aan het begin van de Devils staircase lagen we goed op schema om voor het donker weer bij de auto te zijn en aan de top van deze trappen lagen we zelfs een half uur voor! We hebben daarom ook maar de tijd genomen om van het uitzicht te genieten. We waren aan het twijfelen of we naar de top van Mount Ngaurahoe (ook wel Mount Doom genoemd) wilden klimmen, maar toen we zagen dat er ook 2 anderen gek genoeg waren om dit te wagen zijn we maar aan de klim begonnen. Het was zwoegen en klauteren om boven te komen en er waren een paar momenten waarop we het beiden niet meer helemaal zagen zitten, maar we hebben doorgezet en het uitzicht was het ook dit keer weer meer dan waard. Toen we op handen, voeten en billen weer naar beneden waren gegleden moesten we weer flink doorlopen om op schema te blijven. Gelukkig was er een makkelijk stuk door de vlakte van South Crater voordat we de klim naar Red Crater moesten maken. Hier kregen we weer een beloning in de vorm van uitzicht over de Emerald Lakes, de drie beroemde meren met een schitterende groene kleur. Ik kreeg hier ook weer een heel nieuw uitzicht op omdat deze keer de meren bevroren waren, waardoor ze misschien nog wel mooier waren dan de eerste keer. Na een stop voor wat foto’s en selfies was het weer tijd om verder te gaan. Een vlak stuk met een korte klim naar Blue lake. De kilometers en vooral de hoogtemeters begonnen nu toch wel te tellen waardoor deze korte klim niet zo makkelijk was als hij leek. Na Blue lake begonnen we aan de afdaling naar de parkeerplaats. Deze afdaling was erg lang maar het eerste stuk konden we genieten van het uitzicht over Lake Taupo. Fantastisch! Na een sanitaire stop bij een berghut begonnen we aan de laatste 6 kilometer van de afdaling. De zon begon langzaam richting de bergen te zakken waardoor we extra motivatie kregen om snel naar de auto te gaan, helaas werkten de benen hier niet echt aan mee. Uiteindelijk zijn we met een voldaan gevoel bij de auto aangekomen na 9 uur hiken!

Toen we weer in het hostel aankwamen hebben we eerst maar lekker gedoucht. Helemaal gesloopt zijn we richting een restaurant gelopen om onszelf te belonen met een goede biefstuk en een lekker biertje. Het bier was heerlijk en het vlees nog beter! Hierna hebben we nog een kop thee gedronken en zijn we naar bed gegaan. Allebei waren we vertrokken nog voor we ons kussen raakten.

Vandaag hebben we lekker rustig aan gedaan en uitgerust van de inspanning van gisteren. We zijn naar Huka falls gereden waar we tijdens een kleine wandeling merkten dat we ons nog verrassend goed voelden. Huka falls was erg indrukwekkend. Hier stroomt de Waikato rivier door een nauwe kloof, waarbij er een hoeveelheid water stroomt waarmee je iedere minuut 5 olympische zwembaden kunt vullen. Door de wilde stroom van het water komt er veel lucht in en dit zorgt voor een prachtige blauwe kleur. Hierna zijn we doorgereden naar de Aratiatia rapids, waar een deel van de Hobbit is opgenomen. Er is hier een kloof vlak onder de sluizen van een stuwdam. Iedere keer dat de sluisdeuren geopend worden stroomt er een enorme hoeveelheid water door de kloof wat een spectaculair schouwspel geeft. Helaas waren we door onze luiheid vanochtend niet op tijd om dit te zien, maar dat maakte de kloof er niet minder mooi op.

Morgen staat de rit naar Wellington op de planning.

Tot de volgende update,
Lynette en Wouter